نای و مری

چه کسی دو مجرا در گلو آفرید. یکی برای خروج صدا که همان نای متصل به ریه است و دیگری مری، محل عبور غذا که به معده ختم می شود؟

و چه کسی در گلو درپوشی آفرید تا غذا به ریه نرسد و آدمی را هلاک نگرداند؟

مطالب مرتبط در ادامه مطب

حلق چهارراهی است که از جلو به دهان، از بالا به سوراخ های بینی و از پایین به مری و نای راه دارد. هنگام بلع لقمه غذایی توسط واکنش های غیرارادی عصبی، زبان کوچک راه بینی، زایده ای به نام اپی گلوت راه نای و زبان هم راه دهان را می بندد. در نتیجه غذا فقط می تواند وارد مری شود. این کار هم با انقباض ماهیچه های حلق انجام می گیرد. مرکز عصبی بلع در بصل النخاع است.

اپی گلوت بافتی غضروفی است که وقتی فردی غذا می بلعد روی نای را می بندد تا از خفه شدن او جلوگیری کند. بر این اساس وظیفه اپی گلوت این است که از ورود غذا به شش ها جلوگیری کند. هنگامی که فرد کار بلع انجام نمی دهد، اپی گلوت هم در یک وضعیت روبه بالا یا «بی طرف» باقی می ماند.

در هنگام بلع، زبان لقمه غذا را از گلو به مری می راند. در همین زمان، کام نرم حفره بینی را می بندد و اپی گلوت که یک زایده کوچک غضروفی در پشت زبان است، حرکت کرده، حنجره را می بندد و به این ترتیب غذا وارد بینی یا حنجره نمی شود.